با قلم میخی دلم برایت یادگاری می نویسم

تا شاید

روزگاری

بر صخره های سنگی دلت حک شود

و ای کاش

تو عبور کنی

و حادثه ی عشق مرا بخوانی

و

نگویی که آن را آتش بزنند...    

و چقدر کلاغ ها زشت هستند.

روی دیوار

روی بام

هر جا که چشم کار می کند

هیاهوی سیاهی در حال قار قارند.

و هیچ وقت

خاطره ی عشق پاک کلاغی به قورباغه را از یاد نمی برم،

و آن کلاغ عاشق قورباغه ی مرداب شده بود،

این عشق تا عمق پرهای سیاهش

نفوذ کرده بود.

تا این که روزی

کلاغ را دیدم که روی بام ما ((قور قور)) می کرد.

آری چه عشق زیبایی.

و حال می گویم:

چقدر کلاغ ها زیبا هستند...

من نمی دانم کجا باید ببینم روی تو

 از درون خاک من بویم گل گیسوی تو

 از خدا خواهم مرا تا لحظه های ناب عشق

  زنده دارد تا در آن لحظه ببوسم روی تو